Solidna nawierzchnia w oborze – na przykład wykonana z gliny lub betonu – uniemożliwia przeciekanie płynnych odchodów zwierzęcych do wód gruntowych.
Przechowywanie obornika i gnojowicy w odpowiedni sposób, np. obornik na szczelnych płytach ze zbiornikiem na odcieki i gnojowicy w solidnych nieprzepuszczalnych zbiornikach uniemożliwia wycieki do gruntu. Przykrywanie tych obiektów pokrywami lub plastikiem, zapobiega emisji gazów.
Redukcja emisji amoniaku, a tym samym strat azotu, przy jednoczesnej poprawie jakości powietrza, może zostać osiągnięta poprzez dodanie pyłu bazaltowego do obornika i instalowanie filtrów powietrznych w przegrodach dla zwierząt. Ponadto, stosowanie niższego poziomu białka w paszy i utrzymanie obory w niższej temperaturze pomaga obniżyć poziom amoniaku.
Ograniczenie liczby zwierząt na hektar pozwala zapewnić wchłanianie wszystkich odchodów przez glebę.
Czyszczenie boksów, stanowisk i klatek bez użycia wody pozwala uniknąć odpływu zanieczyszczeń do okolicznych wód.
Utrzymanie trwałych użytków zielonych do wypasu wpływa na ograniczenie strat biogenów, zatrzymanie większej ilości węgla w glebie oraz zachowanie bioróżnorodności.
Kwaterowy wypas bydła zapewnia użytkom zielonym takie dawki biogenów, które będą mogły być od razu zużytkowane przez rośliny i zapewnia dużo dobrej jakości paszy. Taki sposób wypasu eliminuje składowanie obornika w gospodarstwie i tym samym ryzyko odcieków związków biogennych do wód.
Wyznaczanie kwater wypasowych bydła tak, aby jak najkrótszym bokiem przylegały do rzeki/ cieku wodnego ogranicza do minimum spływ powierzchniowy odchodów pozostawionych przez zwierzęta w czasie wypasu.